Φώτης Κριτσάρης: «Έφυγε» ένας Πυργιώτης
Έχουμε ακούσει ότι η αδυναμία του πατέρα στην κόρη είναι μεγάλη, το ίδιο και η κόρη στον πατέρα. Αληθινά, το παράδειγμα μιας κόρης, της Δώρας Κριτσάρη, υπαλλήλου της Εφορίας, που πράγματι είχε μεγάλη αδυναμία για τον πατέρα της.
Τα λόγια από καρδιάς που έγραψε δείχνουν το πόσο δεμένοι ήσαν.
«Καλό σου παράδεισο μπαμπά μου, καλό ταξίδι στα δεξιά του Θεού, στο φως της αιωνιότητας. Πάλεψες με μια ασθένεια που δεν έχει αξιοπρέπεια, ενώ τις τελευταίες μέρες βασανίστηκες πολύ μόνος, χωρίς να μπορώ να σου προσφέρω κάτι και να σου κρατώ το χέρι. Θα σε θυμάμαι με αγάπη και σεβασμό.
Από ψηλά θα μας βλέπεις και θα μας προστατεύεις όπως πάντα έκανες με μένα, τη μαμά, και τον μοναδικό σου έγγονό τον Χρήστο σου, που του είχες μεγάλη αδυναμία.
Με αγαπούσες σε υπέρτατο βαθμό και με προστάτεψες από όλα κι απ’ όλους. Ήσουν πάντα δίπλα μου, ένα παντοτινό στήριγμα. Ένιωθα την προστασία σου σε κάθε πρόβλημά μου. Σ ευχαριστώ που σε είχα δίπλα μου όλα αυτά τα χρόνια, στα οποία μου έδωσες τα πάντα σύμφωνα με τις δυνάμεις σου. Θα μας λείπεις, κάθε μέρα, το σπίτι μας άδειασε… Στο καλό μπαμπά μου…»
Ο Φώτης Κριτσάρης με την αξιαγάπητη γυναίκα του Ευγενία μεγάλωσαν στην μεγάλη γειτονιά του Πύργου στον Άγιο Χαράλαμπο, παντρεύτηκαν και έζησαν μαζί με αγάπη και στοργή.
Ο Φώτης Κριτσάρης, είχε το γνωστό για την εποχή του Μηχανουργείο – Χυτήριο μαζί με τον κουνιάδο του Διονύση Μπάστα. ΄Ηταν εργατικός, δοτικός, φιλήσυχος και όλα τα διεκπεραίωνε με το χαμόγελο και την καλή του καρδιά. Είχε τα χαρίσματα της πραότητας και της ηρεμίας, τα οποία τα διοχέτευε στην οικογένειά του και στη δουλειά του.
Οι αξέχαστοι Πυργιώτες φίλοι του, τον επέλεξαν για φίλο τους, ο Τάκης και Θάνος Σορβατζιώτης, ο Νίκος Παρασκευόπουλος, ο Τάκης και Νίκος Καχτίτσης, ο Γιώτης Πάσχος γιατί ο Φώτης Κριτσάρης, ήταν ο απλός άνθρωπος που τα έδινε όλα με την φιλία του. Άνθρωπος που η τιμιότητα του είχε την πρώτη θέση της καρδιάς του. Τον γνώρισα πριν χρόνια όταν η μεγάλη αδυναμία της ζωής του, ο Χρήστος του, ο εγγονός του πέτυχε από τους πρώτους στο Πανεπιστήμιο.
Πήγα στο φιλόξενο σπίτι τους για να γνωρίσω τον αριστούχο. Δεν θα ξεχάσω ποτέ, την υπερηφάνεια για τον εγγόνο του. Μιλούσε για εκείνον και τα μάτια του δάκρυζαν από την χαρά και τη συγκίνηση. Μαζί με την μοναδική του Ευγενία και με την μεγάλη του αδυναμία, την κόρη του Δώρα, φρόντισαν τα καλύτερα για τον Χρήστο τους.
Έγινε ο «πατέρας του» με όλη τη δοτικότητα και αγάπη όταν ο αξέχαστος γαμπρός του Βασίλης Πετρόγιαννης, «έφυγε» από τη ζωή όταν ο Χρήστος ήταν 6 χρονών. Τότε κατάλαβα γιατί ήταν αληθινά περήφανος για τον αριστούχο εγγόνο του, Χρήστο.
Μετά από τόσα χρόνια ο δικός του Χρήστος, αξιωματικός της Αεροπορίας της 117 Π.Μ., θα του πει σήμερα το πιο μεγάλο «ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ»
